donderdag 20 juni 2013

Alleen zijn

In de vorige twee blogs heb ik de positie van de vrouw en de man, die in het huwelijk met elkaar verbonden zijn, vanuit de Bijbel geschetst.

Nu is niet iedereen getrouwd. Er zijn veel mensen, die alleen zijn. Dat kan door scheiding, dat een huwelijk ontbonden is. Dat kan omdat mensen nooit tot een huwelijk gekomen zijn, om wat voor reden ook. Maar het kan ook zijn, dat mensen een gevoelig verlies hebben geleden en daardoor weduwe of weduwnaar zijn geworden. Gehandicapten.

En over het algemeen kan het veel pijn met zich meedragen en veel eenzaamheid. 

Mensen die gescheiden zijn hebben veel te verwerken. En dan heb je vaak dat mensen over je praten, maar niet met je praten. Ze hebben vaak hun oordeel al klaar, terwijl ze niets weten.

Als je kijkt naar alleenstaande mensen, die ook nog eens geen kinderen hebben, die krijgen vaak dubbel zoveel te verwerken. 

Want ga maar eens na op verjaardagen waar over gepraat wordt. Bijna altijd gaat het over de kinderen.
Alleenstaanden worden vaak vergeten, worden er vaak niet bij betrokken.

Weduwen worden vaak door alleen vrouwen bezocht, want de man heeft vaak geen zin bij een vrouw te zitten. Maar hoe vaak wordt het gewaardeerd! Want wat mist ze haar eigen man en zijn nuchtere kijk op dingen. Ze zou zo graag ook wel eens een andere man horen hoe die op dingen reageert. Hun wereld wordt vaak zo klein. Dat is met mannen vaak ook zo. Die hebben dan wel meer de kans, dat vrouwen op bezoek komen, maar toch. 

Hier ligt ook een taak voor de kerkelijke gemeente! En kunnen juist de weduwen en weduwnaren niet meer ingeschakeld worden bij het kerkelijk werk? 

En de alleenstaanden? Maar overvraagt ze ook niet, want iedereen denkt ook heel gemakkelijk, die kan het wel gemakkelijk doen, want die is toch alleen. 
Niet beseffend, dat ze ook een baan hebben en hun huishouden en vaak nog meer taken. 
Besef dat alles niet vanzelfsprekend is.

Eenzaamheid. 
Hoe lang kunnen dagen soms zijn, als je thuis zit. En je niemand hebt om tegen te praten. Er is niemand, die naar je omkijkt. Geen post, geen telefoon. Niets...  Het is oorverdovend stil...
Wat kun je er naar snakken, naar een luisterend oor.
Waar zijn ze?

Toch zijn er ook nog mensen, die anders zijn en wel naar mensen, die alleen zijn omkijken, gelukkig wel. Maar als je die ervaring niet hebt, dan is er tóch altijd Iemand Die naar je omkijkt en dat is God Zelf.
Hij wil je Helper zijn! In  Gods Woord staat voor de wees en de weduwe: 'Hij houdt de wees en de weduwe staande'; Psalm 146 : 9. En voor de ongetrouwde is een taak weggelegd, opdat zij heilig zij: bekommert u met de dingen des Heeren. 1Kor. 7.

 

 

4 opmerkingen:

  1. Wat een mooie blog.
    Vanuit mijn vrijwilligerswerk, weet ik dat er nog een groep mensen is Ouderen die door opname van hun dementerende partner alleen is achter gebleven. Wel op bezoek gaan bij die partner maar toch niet herkend worden en hoe eenzaam moet dit wel niet zijn.

    Gelukkig maar dat er toch nog mensen zijn die omkijken naar hen die eenzaam-alleen zijn.

    Liefs
    Wil

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, daar heb je gelijk in, Wil, dat is een heel schrijnend leed, wat je beschrijft, wat ik ben vergeten te vermelden. Zo zullen er ongetwijfeld nog meer groepen mensen zijn, die ik vergeten ben. Maar gelukkig God vergeet zulke mensen nooit!

      Verwijderen
  2. Wat een eye opener over dat vrouwen graag met een man ook in gesprek zijn. Ik weet wel dat we verschillend zijn en verschillend reageren, maar dat dit zo ook doorwerkt in het alleen zijn had ik me nooit beseft. THANKS!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik vind dit een heel mooie ( ook wel pijnlijke blog. )

    BeantwoordenVerwijderen