Spreken, zingen en danken

De vorige keer hadden we het over Efeze 5: 18. Nu gaan we verder met vers 19 en 20.

De vreugde van de christenen moet tot uiting komen in het spreken onder elkaar, tot elkaar.

Ze worden aangemoedigd tot blijdschap en om daar ook wat mee te doen, n.l. door er over te praten, met elkaar te zingen. Gods kinderen hebben ook reden om blij te zijn en te zingen van blijdschap. 

Ze zingen niet alleen met hun stem, maar met heel hun hart. 

Maar waarom zijn ze dan blij?

Dat ze Jezus Christus als hun Borg en Zaligmaker hebben. Dat Hij altijd bij hen is en dat Hij hen nooit zal verlaten.

Wat zingen ze dan? 
Psalmen, lofzangen, geestelijke liederen. Zo staat het in Efeze 5 vers 19.
Met welk doel zingen ze dan?
Tot Gods eer en Zijn lof te verkondigen.
En ook om onze dankbaarheid tot God te tonen. 

We kunnen niet altijd zingen, maar we kunnen wel altijd danken. Dat moeten we niet vergeten!!!
Want er is altijd reden om te danken, ook al gaan we door nog zulke diepe dalen heen.
We moeten danken voor alle dingen, niet alleen voor de zegeningen, de gemakken, maar ook de beproevingen. 

En dat is niet gemakkelijk. 
Eerlijk gezegd kan ik dat ook niet altijd. Maar toch worden we er wel toe opgewekt om Hem altijd te danken ook daarin, want de Heere kent ons en Hij doet het niet uit lust om ons te plagen.
Hij heeft met beproevingen altijd een bedoeling. Het zal altijd medewerken ten goede voor ons, ook al zien wij het nu niet en lijkt het onmogelijk om het te zien. Maar God gaat door onmogelijkheden heen.


 Ben jij een kind van God?
Is er bij jou ook blijdschap in je hart?
Praat jij er dan ook over met anderen?
Zing je dan ook tot Gods eer? 
Kun je Hem ook danken?
Altijd?