Hoeveel mensen zijn ziek en alleen?
En dan heb ik het niet over een griepje of zo. Maar mensen die echt ziek zijn.
Lichamelijk, psychisch, chronisch.
Waar de ziekte langer aanhoudt dan een paar maanden.
Hoe alleen kunnen die mensen zich voelen!
Vaak in hun worstelingen met hun lichaam, of ook met hun gedachten.
Hoe moeilijk kan het allemaal zijn!
En wie begrijpt je, wie beseft wat er allemaal in je omgaat?
Vooral mensen, die psychisch ziek zijn worden vaak ontweken. Omdat men er geen raad mee weet.
Vaak vindt men dat te moeilijk. Terwijl die mensen juist mensen nodig hebben, die hen echt begrijpen. Of naar hun willen luisteren. Met hun willen bidden.
De chronisch zieken worstelen met hun ziekten, die ze elke dag mee dragen. Elke dag lopen ze tegen hun grenzen aan. Wat ze kunnen en niet kunnen. Elke dag vraagt overgave. Wie weet hun strijd?
Wat kan het dan bemoedigend zijn, als je bemerkt, dat er iemand is die naar je omkijkt en het merkt.
Mensen, die worstelen met ziekten. Dat kan een hoop onzekerheid geven. Telkens de gang naar artsen (specialisten), wat zo vermoeiend is. Onderzoeken ondergaan. Weer wachten op uitslagen. Maar thuis omgaan met je lichaam, die niet wil zoals jij wil.
Vraag deze mensen eens of je eens kunt rijden naar het ziekenhuis voor ze, dat ze niet zelf hoeven te rijden. Aangezien de onderzoeken al vermoeiend genoeg zijn.
En bij al deze mensen is het vaak heel fijn om te vragen of je misschien op een andere manier iets kan betekenen voor ze. Zoals een keer stofzuigen, ramen zemen. Maar ook, ze een keer meenemen ergens een kop koffie te drinken. Maar vraag het altijd van te voren.
In de Bijbel wordt er in Johannes 5 gesproken over een man die 38 jaar ziek lag. En die man zocht Jezus op. En die man zei tegen de Heere Jezus: 'Ik heb geen mens...enz.' Wat erg is dat!
Is dat bij jou ook het geval? Dat je moet zeggen: 'Ik heb geen mens...'
Maar ik heb vandaag wel een boodschap voor je.
Jezus zocht die man op.
Jezus Christus zoekt ook jou op, waar je ook bent. Hij wil er ook voor jou zijn.
Ook al heb je geen mens, dan wil Hij je tot troost zijn en een Helper in alle nood!
En dan heb ik het niet over een griepje of zo. Maar mensen die echt ziek zijn.
Lichamelijk, psychisch, chronisch.
Waar de ziekte langer aanhoudt dan een paar maanden.
Hoe alleen kunnen die mensen zich voelen!
Vaak in hun worstelingen met hun lichaam, of ook met hun gedachten.
Hoe moeilijk kan het allemaal zijn!
En wie begrijpt je, wie beseft wat er allemaal in je omgaat?
Vooral mensen, die psychisch ziek zijn worden vaak ontweken. Omdat men er geen raad mee weet.
Vaak vindt men dat te moeilijk. Terwijl die mensen juist mensen nodig hebben, die hen echt begrijpen. Of naar hun willen luisteren. Met hun willen bidden.
De chronisch zieken worstelen met hun ziekten, die ze elke dag mee dragen. Elke dag lopen ze tegen hun grenzen aan. Wat ze kunnen en niet kunnen. Elke dag vraagt overgave. Wie weet hun strijd?
Wat kan het dan bemoedigend zijn, als je bemerkt, dat er iemand is die naar je omkijkt en het merkt.
Mensen, die worstelen met ziekten. Dat kan een hoop onzekerheid geven. Telkens de gang naar artsen (specialisten), wat zo vermoeiend is. Onderzoeken ondergaan. Weer wachten op uitslagen. Maar thuis omgaan met je lichaam, die niet wil zoals jij wil.
Vraag deze mensen eens of je eens kunt rijden naar het ziekenhuis voor ze, dat ze niet zelf hoeven te rijden. Aangezien de onderzoeken al vermoeiend genoeg zijn.
En bij al deze mensen is het vaak heel fijn om te vragen of je misschien op een andere manier iets kan betekenen voor ze. Zoals een keer stofzuigen, ramen zemen. Maar ook, ze een keer meenemen ergens een kop koffie te drinken. Maar vraag het altijd van te voren.
In de Bijbel wordt er in Johannes 5 gesproken over een man die 38 jaar ziek lag. En die man zocht Jezus op. En die man zei tegen de Heere Jezus: 'Ik heb geen mens...enz.' Wat erg is dat!
Is dat bij jou ook het geval? Dat je moet zeggen: 'Ik heb geen mens...'
Maar ik heb vandaag wel een boodschap voor je.
Jezus zocht die man op.
Jezus Christus zoekt ook jou op, waar je ook bent. Hij wil er ook voor jou zijn.
Ook al heb je geen mens, dan wil Hij je tot troost zijn en een Helper in alle nood!
Goed om daar bij stil te staan Nelly. Ik vind dat ook wel moeilijk omdat (chronisch) zieke mensen meestal zelf niet zo gauw om hulp vragen. Soms weet ik niet eens dat iemand iets ernstigs heeft... maar je hebt gelijk; een helpende hand uitsteken kan altijd! Groetjes.
BeantwoordenVerwijderenDat is zo, maar dat komt vaak dat chronische zieken het zo gewend zijn, dat niemand hun helpt. En de beste manier van helpen is niet: Kan ik je helpen? Maar b.v. Kan ik b.v. voor je stofzuigen? Of kan ik de ramen zemen voor je? Dat is veel gemakkelijker ja zeggen.
VerwijderenWant ondervind het maar eens om afhankelijk te moeten zijn. Het is ook niet altijd gemakkelijk om hulp te accepteren. Dat moet je ook leren.
Goed verhaal, Nelly.
BeantwoordenVerwijderenBelangrijk, het signaal komt niet altijd door in onze wereld: kerk, buurt, gemeenschap.
De vragers hebben wel wat aandacht, tot het verveelt.
Nee, omzien naar elkaar, is zo Jezus volgen.
Succes met je site.
Hartelijke groeten,
Cor Pitlo
www.pastoralegedachten.blogspot.com
Ik heb op CIP mijn reactie gegeven. Goed stuk!
BeantwoordenVerwijderenVeel zegen,
Peter
www.krachtvoorherstel.nl
Mooi dat je daar zo eerlijk over schrijft, Nelly!
BeantwoordenVerwijderenIk ken ook enkele mensen, die er aan de buitenkant gezond uitzien maar toch een kruis met zich meedragen. Het is zeker goed om dan af en toe te helpen.
Troostrijke blog, Nellie!
BeantwoordenVerwijderengoede punt nelly
BeantwoordenVerwijderenPrachtig Nelly. Soms is het ook wel moeilijk om hulp aan te vragen of aan te nemen. Ik kan al tijden veel minder door mijn schouder. Nu bood een vriendin ( waarmee ik zwem - zij ontdekte het dus van mijn arm ) aan om mijn badkamer een keer te schrobben. Ik heb ja gezegd maar toch voelt het als een nederlaag ofzo. Omdat ik mijn leven zo ingesteld heb dat ik het wel red. Het duurt alleen wat langer.
BeantwoordenVerwijderenJa, het valt niet mee om toe te tegen als je iets minder kan of iets niet meer kan. Dat is ook een leerproces. Het lijkt alsof je faalt. Maar toch is dat niet zo! Geef je schouder maar eens rust! Het is niet voor niets. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenHet jammere is dat Nelly (mijn biologische moeder :-( ) nooit echt ziek is geweest op latere leeftijd. Zij heeft last gehad van de aanstelleritis.. offe.. oh nee, dat zegt ze van niet. Ze had last van aandacht tekort en vogelde het op deze manier uit.
BeantwoordenVerwijderenElke keer zat ze in de rolstoel, maar als je zag hoe snel ze kon opstaan en hoe hard ze kon lopen als ze dacht dat niemand het zag. BIZAR!! Zelfstandig zo'n 60 dozen het huis uit getild, van boven vandaan. En die bij de buurvrouw van 100 meter verder gebracht. En dat in 1 a 2 dagen!! Nou.. dan ben je echt verlamd ja!!
En nu wordt dit gebruikt, of liever misbruikt, om zulke 'mooie' oftewel zielige verhaaltjes te vertellen. Hoe triest kun je zijn..
Depressie word zo onderschat ,mensen zien niks aan je en hebben echt geen idee wat je doormaakt . Altijd met een masker op moeten leven ,lukt me na jaren niet meer ,en dan alle lichamlijke klachten die je daardoor hebt ,de hele dag het gevoel hebben flauw te vallen o.a. en dan is alleen zijn heel angstig ,en voor je kinderen toch gezellig doen als ze er zijn tegen je gevoel in, want dat vreselijke gevoel heb je altijd en overal er is niets wat afleid (bij mij) en een schuldgevoel dat ik niet kan genieten van iets (laat ik me verder maar niet over uit) waar anderen heel gelukkig van worden , ben uitgeput en heel bang
BeantwoordenVerwijderen