DINSDAG 9 AUGUSTUS 2016
Genezen door geloof?
De vorige keer hadden we het over Mattheüs 17, de maanzieke jongen, die niet door de hand van de discipelen genezen werd, maar door Jezus Christus Zelf.
Het was het ongeloof van de discipelen en van de mensen rondom hen geweest, dat zij in Zijn Naam deze jongen niet konden genezen.
Wat betekent dit nu voor ons?
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn, die dit gelezen hebben en ziek zijn.
Lichamelijk of psychisch.
Als je dan dit leest kun je met de vraag zitten: Heb ik niet genoeg gebeden? Is het dan mijn ongeloof, dat ik niet beter wordt?
Dat kan, maar het hoeft helemaal niet te zijn.
Het kan een beproeving zijn, een doorn in het vlees om afhankelijk te zijn en te blijven van Jezus Christus. Dat kan nodig zijn tot ons eeuwig geluk.
Ik weet dat er niets onmogelijk is voor God, maar God kan ook andere wegen gaan, die voor ons het beste is, die we nu niet begrijpen.
Ook kan er een zonde in de weg staan, die eerst opgeruimd moet worden.
God laat ziekten toe, allereerst om ons dichter bij Hem te brengen.
Dat we Hem meer en meer lief gaan krijgen.
Meer afhankelijker van Hem worden, meer tijd met Hem doorbrengen, meer Gods Woord te lezen en tot ons te nemen en te bidden en te luisteren naar Zijn stem, zodat Hij Zijn liefde aan ons kan bewijzen.
Hij heeft zo oneindig meer lief, dan een mens ooit kan liefhebben.
God heeft zelfs Zijn eigen Zoon overgegeven aan het lijden en de dood van het kruis.
Het diepst vernederd. Jezus droeg de zonden schuld op Zijn schouders om ons te redden, zodat wij voor eeuwig Zijn kind mogen zijn, wanneer we in het geloof tot Hem de toevlucht nemen.
'k Wil iets met u/jou delen uit mijn eigen leven.
Toen ik 4 jaar was kreeg ik kinderverlamming nadat ik ingeënt was.
'k Was tot de helft van mijn lichaam verlamd.
Door gebed van de gemeente, waar we aangesloten waren heeft Jezus Christus mij weer doen opstaan en leren lopen.
Tot mijn 40e jaar ging het goed, daarna ging het bergafwaarts.
Volgens de huisarts en later de revalidatiearts had ik post-polio.
Het lopen ging steeds slechter en de moeheid was enorm.
Mijn hele leven werd omgegooid.
In een revalidatieproces moest ik anders gaan leren leven met deze handicap.
Alle overbelasting was fout.
En zo kwam ik al gauw in een rolstoel terecht als ik naar buiten ging, omdat ik het lopend niet meer redde. (of op mijn scootmobiel)
Het was voor ons gezin ook een hele omslag wat verwerkt moest worden.
Op een maandagmorgen ging ik met één van mijn dochters naar de markt in een stad dichtbij mijn woonplaats. Ik in de rolstoel en mijn dochter er achter.
Bij de markt stond iemand die naar ons toeliep en tegen mij zei: God wil niet dat u in de rolstoel zit.
'k Was helemaal verbouwereerd en reageerde als volgt: Hoe kunt u dat zeggen?
God wil u genezen, antwoordde hij.
Ik reageerde daarop: Ik weet dat God mij kan genezen, daar ben ik van overtuigd, maar misschien kan ik God meer de eer geven in mijn rolstoel, dan dat ik zou kunnen lopen.
Dat antwoord had hij niet verwacht. Hij knikte eens en zei: Toch wil God u beter maken.
Hij wou met me bidden. En dat vond ik prima. Hij sprak een gebed uit en we gingen verder.
Tien jaar later kwam ik door omstandigheden bij een vriendin.
Die zei: ik ga jou behandelen voor die post-polio, zodat jij weer kunt lopen.
Ze was natuurgeneeskundige en gaf photonen therapie.
Ik was er nogal nuchter onder en dacht: nou, dat moet ik eerst nog maar zien.
God kan alleen mij beter maken.
Maar God deed het middelijkerwijs door deze weg.
Ik werd beter en kon weer lopen. En elke keer weer een stuk verder.
Mijn spieren moesten natuurlijk ook weer getraind worden.
Wat was ik verwonderd, dat God me dit gaf.
Ik liep Hem maar steeds te danken voor Zijn gunstbewijzen, die aan mij werden geschonken. En ik dank Hem nog steeds daarvoor.
En de reactie's daarop van mensen?
Verwondering en dank aan God, maar ook mensen, die de genezing ontkenden.
En zelfs zeiden dat ik me maar aangesteld had, die jaren dat ik post-polio had.
'k Werd er verdrietig van, dat mensen zo Gods wonderen probeerden teniet doen.
En ook of je voor je lol 10 jaar in de rolstoel zou zitten....
Maar God liet me op Hem zien. Hij wist immers alles!
Hij, Die mij genas kon mensen ook van hun ongeloof in wonderen genezen.
Als ze zelf zich daar maar voor openstellen.
Bij God is immers alles mogelijk!
Het leven is een strijd.
Zo lang wij leven hebben wij te strijden, de goede strijd des geloofs, grijp maar het eeuwige leven, waartoe gij ook geroepen zijt, en de goede belijdenis beleden hebt voor vele getuigen. (1 Tim. 6:12)
Maar Gode zij dank, Die ons de overwinning geeft door onze Heere Jezus Christus!
(1Kor. 15 : 57)
Wat een bemoedigend verhaal. Je laat mooi beide kanten zien
doordat je lang in de rolstoel zat en dit aanvaard had. Ik ben al 35 jaar ziek
door een erfelijke afwijking. Ik strijd hier wel mee omdat ik ook geloof in
genezing en tegelijkertijd weet dat God ook dit kan laten medewerken ten goede.
Overgave is geen makkelijk begrip maar ik zoek er wel naar.
'k Weet dat overgave geen makkelijk begrip is, want dat gaat zo
vaak tegen je eigen natuur in, maar weet dat God altijd het beste met je voor
heeft. Hij heeft je zo oneindig lief, dat Hij Zijn eigen Zoon gegeven heeft
voor onze zonden, zodat we wanneer we Hem aanvaarden door geloof eeuwig leven
mogen. We mogen dan Zijn kind zijn. En geloof me Hij zorgt voor Zijn kinderen!
'k Wens u heel veel sterkte en kracht toe en veel overgave aan Hem, Die u
liefheeft toe.
Verdere reacties graag naar nellyvdbas@gmail.com
Geen opmerkingen:
Nieuwe opmerkingen zijn niet toegestaan.